Fabryka Nici

Geneza obiektu sięga połowy XVIII wieku, powstała wówczas tkalnia produkująca płótno na worki do soli. Następnie w XIX wieku założono fabrykę nici, która była rozbudowywana aż do końca II Wojny Światowej. Początkowo szyto na 15-wrzecionowej maszynie, którą napędzano ręcznie. Kolejno dysponowano maszyną poruszaną kieratem i parą, aż po elektryczne. Z małego przedsiębiorstwa, zakład stał się jedną z największych fabryk włókienniczych w Europie. Na początku XX wieku manufaktura zatrudniała już 2200 pracowników, którzy mieli zapewnioną dobrze rozwinięta, jak na tamte czasy, opiekę socjalną. Zakład posiadał własną kasę pożyczkową, kasę chorych, jadłodajnie, a nawet oferował mieszkania.
Pod koniec lat 20. XX wieku zaczęło brakować surowca, co spowodowało spadek produkcji. Zakład poważnie zmodernizowano na przełomie lat 60. i 70. XX wieku, kiedy to postawiono jedną z najnowocześniejszych hal produkcyjnych nici syntetycznych w Europie wschodniej. Dodatkowo wymieniono maszyny, wprowadzono nowe technologie produkcji oraz zbudowano oczyszczalnie ścieków. Aż do lat 80. XX wieku fabryka była największym producentem nici w bloku wschodnim. Produkowano wówczas nici bawełniane, stylonowe, lniane oraz syntetyczne.
Po zmianie ustroju, które przyniosło załamanie koniunktury, będące przyczyną braku odbiorców – firma notowała straty. Zakłady zamknięto pod koniec XX wieku.